Jak „sprawdzony zwycięzca” Andy Farrell został głównym trenerem British Lions pomimo pierwszej katastrofy w trasie

Gdy tego lata Andy Farrell poprowadzi drużynęBritish and Irish Lions w Australii, będzie liczył na mniejszą liczbę przeszkód niż trzy dekady temu, gdy powierzono mu rolę lidera zupełnie innej trasy Lions.

Mając zaledwie 21 lat, Farrell był częścią tego, co uważa się za jedną z najbardziej katastrofalnych tras rugby, w jakie kiedykolwiek wyruszono, gdy został kapitanem drużyny rugby league Great Britain Lions w Papui-Nowej Gwinei, Fidżi i Nowej Zelandii. Nawet w przypadku tak wcześnie rozwiniętego talentu fakt, że Farrell był kapitanem drużyny, był oznaką wyzwań, przed którymi stanęła drużyna, zanim jeszcze opuściła angielskie wybrzeże.

Na tle wojny domowej w rugby league, proponowane fuzje i nieuchronna profesjonalizacja rugby union sprawiły, że wielu doświadczonych graczy międzynarodowych zostało zmuszonych do wycofania się z drużyny. Następnie, gdy drużyna przybyła do Papui-Nowej Gwinei, sytuacja nie uległa poprawie, a kierownik trasy Phil Lowe zmagał się z problemami osobistymi, a finanse stały się głównym problemem dla tych na miejscu.

Phil Larder, który został mózgiem defensywy Anglii w drodze do zwycięstwa w Mistrzostwach Świata w 2003 r., był głównym trenerem i pamięta, jak Farrell potrafił przezwyciężyć liczne przeszkody, które pojawiały się na drodze zawodników.

Powiedział: „Było dość trudno, nie zdawaliśmy sobie sprawy, jak trudno jest, dopóki nie wylądowaliśmy w Papui-Nowej Gwinei. To był nasz pierwszy przystanek, od razu pojawiły się problemy. Nie mieliśmy żadnych środków finansowych w grupie, aby kupić wodę, więc nie mieliśmy wody.

LIONS READY TO ROAR! Otrzymaj swój specjalny podgląd tegorocznej trasy - już w sprzedaży!

„Po czterech, pięciu dniach ja i połowa drużyny ciągle wymiotowaliśmy i sraliśmy, bo mieliśmy tę infekcję.

„Udało nam się uzyskać rozsądny wynik przeciwko PNG, a kiedy dotarliśmy do Fidżi, sprawy potoczyły się trochę lepiej. Ale to był poważny problem, a niektórzy gracze wciąż mieli problemy, stracili sporo na wadze”.

Sytuacja stała się jeszcze gorsza, gdy Maurice Lindsay, dyrektor naczelny Rugby Football League, ściągnął do domu połowę drużyny wcześniej, aby obniżyć koszty, niszcząc morale tych, którzy pozostali. A jednak Farrell, który początkowo nie został mianowany kapitanem, bardzo szybko został liderem tej grupy.

Larder dodał: „Andy nie był kimś, kogo bym wskazał jako kapitana, ale w miarę rozwoju trasy stało się oczywiste, że był liderem chłopaków, że wszyscy go podziwiali i że grał wyjątkowo dobrze. Został moim kapitanem, tak się stało.

„On, podobnie jak ja i Phil Lowe, miał z tym duże trudności. Nie było to łatwe dla Loweya, ponieważ nie miał pieniędzy, żeby się nimi bawić, nie było to łatwe dla mnie jako głównego trenera i z pewnością nie było to łatwe dla zawodników. A Faz po prostu okazał się naturalnym liderem, nie tylko na boisku, ale i poza nim. Wszyscy w drużynie go podziwiali. To był powód, dla którego mianowałem go kapitanem.

„Rzecz w tym, że Andy ma prezencję. Jeśli wchodzi do pokoju, wydaje się, że przyciąga do siebie ludzi. Zawodnicy to wychwytują. Byłem w Papui-Nowej Gwinei i Fidżi, widziałem, jak chłopcy trenują i grają, i widziałem, jak Andy rządzi w programie. Wybór kapitana stał się automatyczny.

„Dla wszystkich była to całkowicie żałosna trasa, ale szczególnie dla drugiej drużyny, która została zmuszona do powrotu do domu przed końcem trasy. To wszystko zepsuło, a drużyna testowa była wściekła, ponieważ ich koledzy byli w drugiej drużynie. To było najtrudniejsze zadanie, jakie miałem i najtrudniejsze zadanie dla graczy.

„Ale Andy wydawał się tym, który potrafił poradzić sobie z sytuacją lepiej niż większość, a gracze podziwiali go”.

To prawdopodobnie nie powinno być zaskoczeniem. W końcu Farrell był typowany jako ogromny talent od wczesnych lat szkolnych. Shaun Edwards był jedną z kluczowych postaci w Wigan w tamtym czasie i powiedział Lindsay, która była prezesem Wigan, że musi zrobić wszystko, co w jego mocy, aby wciągnąć Farrella na pokład.

Trener obrony Francji wspomina: „Wszyscy go gonili, był potencjalnie jednym z najlepszych graczy w historii. Uważałem, że absolutnie konieczne jest, aby podpisał kontrakt z Wigan. Pamiętam, jak rozmawiałem z Maurice’em, ponieważ byłem wtedy starszym graczem. Bez względu na to, ile pieniędzy to kosztowało, musieliśmy mu je dać, ponieważ był wyjątkowym talentem.

„Od razu się zadomowił, jest prawdopodobnie jednym z najbardziej dojrzałych chłopaków, jakich kiedykolwiek poznałem w wieku 17 lat. Był dojrzały fizycznie i psychicznie. Grał w swoim pierwszym finale, Dean Bell był kapitanem naszej drużyny. Umieścili Faza z Deanem Bellem, ponieważ myśleli, że pomoże Andy'emu, ponieważ był to jego pierwszy mecz na Wembley.

„Rano w dniu meczu Faz oglądał telewizję, a Dean Bell był w toalecie, bo był chory ze zdenerwowania, więc Faz poszedł i objął go ramieniem, mówiąc: „Nie martw się Deano, rozwalimy ich”. To go podsumowuje, bardzo pewny siebie, z odrobiną humoru i absolutnie światowej klasy”.

Nastąpiło zwycięstwo 20-14 nad trenerem Larder Widnes, a Farrell nie oglądał się za siebie. Osiągnąwszy wszystko, co było do osiągnięcia w lidze, w 2005 r. przeszedł do union, dołączając do Saracens i szybko stając się międzynarodowym graczem o podwójnym kodzie.

Kiedy kontuzja zmusiła go do przejścia na emeryturę w 2009 roku, poświęcił się trenowaniu drużyny Saracens, a następnie pod wodzą Stuarta Lancastera w angielskiej drużynie Saxons.

Lancaster wspominał: „Pod wpływem przeczucia, nie znając Andy’ego, zapytałem, czy byłby zainteresowany pomaganiem mi w trenowaniu Saxons podczas meczów Pucharu Sześciu Narodów i Pucharu Churchilla. Obaj od razu bardzo dobrze się dogadywaliśmy. Potrzebowałem kogoś, kto przyszedłby, trenował obrońców i prowadził obronę.

„Myślę, że Andy cieszył się odpowiedzialnością trenowania ataku, obrońców, a także obrony. Było nas tylko dwóch, więc zasadniczo robiliśmy to wszystko razem. Nie tylko był bardzo dobry w obronie, ale był również bardzo dobry jako druga para oczu, a także jako druga obecność.

„Jako główny trener zawsze szukasz kogoś, kto mógłby cię wesprzeć. Czasami możesz się trochę wycofać, a drugi trener wkracza do akcji, Andy był w tym bardzo dobry. Wnosił energię we właściwym czasie i swoją obecnością wspierał mnie jako głównego trenera”.

Słowo „obecność” ciągle się powtarza i bez wątpienia będzie miało duży wpływ na to, jak będzie on przywódcą w Australii .

Prawie 30 lat po absolutnej katastrofie Nowej Zelandii spodziewaj się, że Farrell, główny trener, tym razem odniesie o wiele większy sukces. W końcu, jak mówi Edwards: „To sprawdzony zwycięzca”.

Członkostwo w Lions Rugby Club daje dostęp do całej serii korzyści dostępnych tylko dla członków, takich jak priorytetowy dostęp do biletów, wydarzenia na żywo, spersonalizowany pakiet powitalny, konkursy, ekskluzywne treści i wiele więcej. Dowiedz się więcej na stronie https://membership.lionsrugby.com/